استاندارد NFPA : توضیح کامل لیست استانداردهای NFPA

استاندارد NFPA 30A – تأسیسات توزیع سوخت وسایل نقلیه موتوری و گاراژ های تعمیرگاهی

کد استاندارد NFPA 30A (تأسیسات توزیع سوخت وسایل نقلیه موتوری و گاراژ های تعمیرگاهی) از زیر مجموعه های استاندارد ایمنی NFPA می‌­باشد که به بررسی جایگاه ها و سیستم های توزیع سوخت و الزامات ایمنی آن­ها می‌­پردازد. 

این استاندارد شامل ویرایش های مختلفی است که نسخۀ 2003 آن توسط کمیتۀ فنی ایستگاه های خدمات خودرو سازی و دریایی سازمان NFPA و در شهر دالاس ایالت تگزاس آمریکا تهیه و تألیف شده است.

این کد در واقع به عنوان ادامه ای بر فصل 7 استاندارد NFPA 30 می­باشد که توسط کمیتۀ فنی مایعات قابل اشتعال و احتراق توسعه یافته است. در این کد الزامات مفصل تری در خصوص سیستم های سوخت رسانی وسایل نقلیه و سوخت ها و روش های جایگزین ارائه گردیده است. 

اولین نسخۀ این استاندارد در سال 1984 تهیه شد و سپس در سال های بعد حدود هفت ویرایش جدید برای آن ارائه شد و به مرور الزامات موجود در آن کامل تر شده و نواقص آن برطرف گردید.

کد استاندارد NFPA 30A دارای 13 فصل است و در پایان آن 4 قسمت ضمیمه به صورت Annex A, B, C ,D قرار گرفته است. هر کدام از فصول به بررسی و توضیح الزامات مرتبط با یک قسمت یا ویژگی خاص از جایگاه های سوخت می‌­پردازد و ضمیمه ها هم شامل دستورات و توضیحات تکمیلی هستند.

4 فصل اول آن شامل کلیات، مراجع مورد استفاده در استاندارد، تعاریف و مخازن ذخیرۀ مایعات  و فصل 5 و 6 این استاندارد در رابطه با الزامات مرتبط با سیستم لوله کشی جایگاه سوخت و تجهیزات توزیع سوخت شامل دیسپنسرها، پمپ ها، نازل و… است. 

فصل های 7 و 8 و 9 در خصوص الزامات مرتبط با ساختار و ساختمان جایگاه سوخت، الزامات الکتریکی و اقدامات لازم در جایگاه سوخت توضیح داده است. 

در نهایت فصل های 10 و 12 در خصوص الزامات مرتبط با سیستم و تجهیزات بازیافت بخارات و توزیع سوخت های CNG، LNG و LPG است که در ادامه این مقاله به ترتیب به آنها می پردازیم.

فصل 1 : کلیات

کد استاندارد NFPA 30A فقط در رابطه با جایگاه های توزیع سوخت بنزین نیست و در این استاندارد الزاماتی در خصوص سیستم های  توزیع سوخت هایی چون گاز مایع LPG، گاز طبیعی CNG و گاز طبیعی فشرده LNG هم موجود است. هدف از ارائه این استاندارد تضمین ایمنی جایگاه و فرآیند سوختگیری است. هرگونه مایعی که در محدوده و مطابق با الزامات این کد می‌­باشد، به عنوان یک مایع قابل اشتعال و یا قابل احتراق تعریف و شناخته می‌­شود.

طبق استاندارد NFPA 30 مایعاتی که دارای نقطه جرقه یا نقطه فلش (Flash Point) بالای 100 درجه فارنهایت یا 37.8 درجه سانتی گراد باشند، در حوزۀ مایعات قابل احتراق (Combustible Liquids) قرار می­‌گیرند. همچنین مایعاتی که دارای نقطه فلش کمتر از 100 درجه فارنهایت یا 37.8 درجه سانتی گراد باشند به عنوان مایعات قابل اشتعال (Flammable Liquids) دسته بندی می­‌گردند.

فصل 2 : مراجع مورد استفاده در استاندارد

در تألیف کد استاندارد NFPA 30A از یک سری مراجع شامل کد های دیگر استاندارد NFPA و یا دیگر استانداردهای رایج در صنعت سوخت استفاده شده است. از جملۀ این استاندارد های مرجع می‌­توان به موارد ذکر شده در جدول زیر اشاره کرد:

فصل 3: تعاریف

در این فصل لیستی از تعاریف برخی کلید واژه‌های پر کاربرد در این کد استاندارد ارائه گردیده است. بسیاری از تعاریف ارائه شده ساده و بدیهی هستند و یا قبلاً به آن­ها اشاره شده است. در زیر برخی از تعاریف موجود در فصل سوم استاندارد NFPA 30A آورده شده است:

زیر زمینی (Basement) : 

سازه یا تجهیزاتی که بیش از نیمی از آن زیر زمین قرار گرفته باشد و دسترسی به آن جهت امور آتش نشانی سخت است.

تجهیزات انباشت و توزیع (Bulk plant or Terminal) : 

این تجهیزات شامل مخزن، لوله کشی، تانکرهای حمل سوخت و … است که در مراحل تخلیه و بارگیری سوخت فعالیت می­‌کنند.

تجهیزات فوقانی توزیع سوخت (Dispensing Device, Overhead Type) : 

این سیستم شامل یک سری تجهیزات مرتبط با هم است که وظیفۀ توزیع سوخت از محل ذخیره که معمولاً جایگاه سوخت است به مصرف کننده که وسایل نقلیه هستند را بر عهده دارند. از جملۀ این وسایل می­‌توان به دیسپنسر، نازل، شیلنگ و… اشاره کرد.

در ادامۀ این فصل تعاریفی از مفاهیمی چون مایعات قابل اشتعال و احتراق، فشار بخار، مخازن زیر زمینی و رو زمینی، تجهیزات بازیافت بخارات و… ارائه شده است که هر کدام از این موارد به طور کامل و مفصل در مقاله های مربوط به قسمت های حمل، ذخیره و توزیع سوخت و سوخت و فراورده های نفتی موجود در اینرژی مگ به طور مفصل توضیح داده شده اند.

فصل 4 :مخازن ذخیرۀ مایعات

این فصل از استاندارد NFPA 30A به بررسی انواع مخازن ذخیرۀ سوخت ها و مایعاتی چون روغن های روانکار، گریس ها، مایعات پاک کننده و … می­‌پردازد.

الزامات کلی ذخیره مایعات عبارتند از :

1. درصورت استفاده از ظروف برای ذخیرۀ سوخت و مایعات نامبرده شده باید این ظروف به صورت کاملاً ایمن و استاندارد باشند و حداکثر حجم آن­ها 227 لیتر یا 60 گالن باشد و خارج از ساختمان ها نگه داری شوند.
2. مخزن ذخیره باید دارای فاصله کافی از تجهیزات تخلیه و توزیع باشد و به نحوی از آن­ها جدا شود.
3. مایعات قابل اشتعال و احتراق نباید در مخازن زیر زمینی ذخیره گردند، مگر در حالتی که امکان تهویه و خروج بخارات فراهم گردد. سیستم خروج بخارات مخزن زیر زمینی باید قادر باشد تا قابلیت خروج حداقل 1 cfm/ft² (0.3 m³/min/m²) بخار را اشته باشد و این خروج بخارات باید کمتر از  4 m³/min یا 150 cfm باشد.
4. در صورتی که مخزن ذخیره در ارتفاعی قرار گیرد که به علت وجود نیروی جاذبه، جریان به صورت ثقلی به سمت دیسپنسرها برقرار شود، لازم است تا در خروجی مخزن و قبل از ورود جریان به سیستم لوله کشی و دیسپنسرها یک شیر قطع کن برقی تعبیه شود. هنگامی که دیسپنسر کار نمی­‌کند، حتی در صورت وجود خرابی و نشتی در لوله ها و شیلنگ ها، به علت بسته بودن شیر برقی جریانی از مخزن خارج نمی‌­گردد و به بیرون نشت نمی­‌کند.

توضیحات مربوط به مخازن دفنی در فصل 4 و 5 کد استاندارد NFPA 30 آورده شده است.

مخازن دفنی (زیر زمینی) ذخیرۀ سوخت و مایعات قابل اشتعال

در ادامه برخی از مطالب مربوط به مخازن رو زمینی در کد استاندارد NFPA 30A ارائه گردیده است.

• مخازن زیر زمینی و رو زمینی قابلیت استفاده به جای هم را ندارند و اصولاً دارای سیستم و تجهیزات متفاوتی با یکدیگر هستند.
• مخازن رو زمینی موجود در یک مجموعه باید دارای حداکثر ظرفیت فردی 45400 لیتر (12000 گالن) باشند و ظرفیت کل مخازن باید از 181700 لیتر (48000 گالن) تجاوز نکند.
• محل قرار گیری مخزن باید به گونه ای باشد که از هرگونه برخورد و تصادف محافظت شود و هیچگونه پاشش سوختی نباید در حین بارگیری و پر کردن آن به محیط رخ دهد.
• مخازن باید دارای سیستم های کنترلی جهت پیشگیری از نشتی و سیستم تهویه و خروج بخارات باشند.

طاق مخازن ذخیره سوخت

بعضی از مخازن رو زمینی و زیر زمینی به علت حفاظت بیشتر از سازۀ مخزن به صورت طاقدار (Vaults in Tanks) ساخته می­‌شوند.

الزامات کلی برای طراحی و ساخت طاق مخازن در زیر آورده شده است :

• دیواره و کف طاق باید از بتون مسلح با حداقل ضخامت 15 سانتی متر یا 6 اینچ ساخته شود.
• سقف طاق مخازن اصولاٌ از مواد ضعیف تری نسبت به دیواره ها ساخته می­شود، چرا که فشار بر دیواره ها بیشتر است.
• باید با محاسبۀ نیرو های وارد بر طاق استحکامات لازم در نظر گرفته شود. این نیروها شامل نیروی فشار هیدرواستاتیک مایع داخل مخزن، فشار وزن خاک قرار گرفته بالای سطح مخزن و فشار وارد از طرف وزن خودروهای عبوری از بالای آن می­‌باشد.
• طاق های مجاور به وسیلۀ دیوارۀ مشترک از هم جدا می­شوند.
• در محفظۀ طاق نباید به جز دریچۀ دسترسی هیچ سوراخ و دریچۀ دیگری وجود داشته باشد و تجهیزات تهویه و خروج بخارات باید مستقیماً به مخزن متصل باشند.
• طاق مخازن رو زمینی باید به نحوی طراحی شود که مقاومت لازم در برابر باد و زلزله را دارا باشد.
• اقدامات آتش نشانی لازم باید در مجاورت طاق در نظر گرفته شود.

تجهیزات تخلیه بخارات مخازن ذخیره سوخت

از آن­جایی که وجود بخار در مخازن مسأله خطرناکی است و می‌­تواند سبب انفجار شود، لازم است تا تمهیداتی در خصوص تخلیۀ بخارات مخازن در استاندارد NFPA 30A اندیشیده شود.

تجهیزات تخلیه بخار مخازن

در ادامه برخی نکات ذکر شده در کد استاندارد NFPA 30A در خصوص تخلیه بخارات مخازن ذکر گردیده است:

• لوله های ونت که برای تخلیه طبیعی بخارات مخزن استفاده می­‌شوند باید دارای حداقل ارتفاع 3.6 متر معادل 12 فوت از سطح زمین باشند.
• سیستم خروج بخارات مخزن زیر زمینی باید قادر باشد تا قابلیت خروج حداقل 1 cfm/ft² (0.3 m³/min/m²) بخار را اشته باشد و این خروج بخارات باید کمتر از  4 m³/min یا 150 cfm باشد.
• سیستم تخلیه بخارات باید به گونه ای طراحی شود که حرکت هوا در تمام قسمت های آن فراهم شود. مجراهای تأمین و خروج بخارات باید تا 75 میلی متر (3 اینچ) گسترش یابند، اما این مقدار نباید از  305 میلی متر (12 اینچ) بیشتر گردد.
• نصب سیستم تخلیه و خروج بخارات باید مطابق با کد استاندارد NFPA 91 انجام شود.
• هنگام بارگیری مخزن سوخت لازم است تا هنگامی که 25% از حجم مخزن پر شد آلارم به صدا دراورده شود و دریچه و شیر لازم جهت تخلیه بخارات باز شود.

اقدمات ضد حریق در مخازن ذخیره سوخت

برای جلوگیری از ایجاد آتش و خطر در مخازن لازم است تا اقدامات زیر صورت گیرد:

• جلوگیری از هرگونه نشتی و خرابی در مخزن و لوله ها و اتصالات
• عدم اخلال در سیستم تخلیه بخارات برای مدت بیش از 2 ساعت
• استفاده از شیر مانع سر ریز مخازن و آلارم های هشدار دهنده
• کنترل دمای مخزن و مایع درون آن با توجه به مقادیر اندازه گیری شده در آزمایشات در حضور آتش
• استفاده از رنگ و پوشش های ضد حریق برای مخازن روزمینی

NFPA 30A، لوله کشی و اجزاء سیستم توزیع سوخت

در ادامۀ این مطلب فصل های بعدی کد استاندارد NFPA 30A شامل فصل های 5 و 6 در خصوص الزامات مرتبط با سیستم لوله کشی جایگاه سوخت و تجهیزات جایگاه سوخت شامل دیسپنسرها، پمپ ها، نازل و… آورده شده است.

فصل پنجم : لوله کشی

این فصل در مورد الزامات مرتبط با سیستم های لوله کشی (Piping) در جایگاه های توزیع سوخت است. اصولاً سیستم پایپینگ متشکل از قسمت های زیر می‌­باشد:

لوله، شیلنگ، فلنج، پیچ و مهره، واشر، شیرآلات، اتصالات، اتصالات انعطاف پذیر، قسمتهای تحت فشار اجزای دیگر از قبیل اتصالات انبساطی و صافی ها، دستگاه هایی که به منظور دستیابی به اهدافی مانند مخلوط کردن، جداسازی، تفریق، توزیع، اندازه گیری، کنترل جریان یا مهار ثانویه مایعات و بخارهای مرتبط در خدمت آنها هستند.

در فصل 5 کد استاندارد NFPA 30 توضیحاتی در خصوص طراحی، ساخت، مونتاژ، آزمایش و بازرسی سیستم لوله کشی جایگاه سوخت ارائه گردیده است.

لوله کشی سیستم های توزیع سوخت معمولاً از جنس لوله های فلزی و بدون انعطاف است اما این امر برای اسکله های شناور موجود در دریا دارای استثناء است که به صورت زیر می‌­باشد. در جائیکه توزیع سوخت از یک سازه یا اسکله شناور در آب است، باید از شلنگ انعطاف پذیر روغنی تأیید شده مجاز به منظور ارتباط بین ساحل و ساختار شناور یا اسکله، و بین بخش های جداگانه سازه شناور استفاده شود. 

این امر به این علت است که به دلیل تغییرات در سطح آب و یا امواج دریا سازۀ اسکلۀ شناور دارای تغییر محل می­‌شود و در صورتی که لوله کشی از انعطاف لازم برخوردار نباشد می‌­تواند سبب گسیختگی سیستم و ایجاد خطر گردد.

الزامات سیستم لوله کشی جایگاه های سوخت

از جمله الزامات در خصوص سیستم های لوله کشی جایگاه های سوخت در این کد استاندارد عبارتند از:

• لوله کشی باید به نحوی انجام شود که لوله ها و اتصالات از آسیب های فیزیکی در امان باشند. این لوله ها باید درمسیرهای مشخص با دیواره های محافظ قرار گیرند و فشار زیادی به آنها اعمال نگردد. همچنین باید لوله ها به هیچ وجه در معرض آتش نباشند.
• هر بخشی از سیستم لوله کشی که با خاک در تماس باشد، لازم است تا مطابق یک رویه مهندسی خوب از خوردگی محافظت شود.
• کلیۀ لوله های سیستم انتقال سوخت که داخل ساختمان و خارج از محوطۀ دیسپنسرها هستند، لازم است تا به وسیلۀ طوقه های محافظ افقی و عمودی پوشانده شوند. این طوقه های محافظ باید دارای قابلیتی باشند که حداقل 2 ساعت در برابر آتش مقاومت کنند.
• هر لوله انتقال سوخت باید با کد رنگ یا مارک مخصوص مشخص شود تا محصول و سیالی که از آن عبور می­‌کند معلوم گردد. کد رنگ یا مارک باید در طول عمر نصب لوله در حالت واضح و خوانا حفظ شود.
• شیرهای قطع کن و شیر یکطرفه هایی که در مسیر سیستم لوله کشی قرار دارند، لازم است تا به شیر فشار شکن متصل باشند. این امر از این رو انجام می­شود که هرگونه افزایش فشار ناگهانی در جریان به علت تغییر ناگهانی دبی سیال توسط شیرها و یا تغییرات حرارتی در دمای سیال موجود در مخزن، توسط تجهیزات کاهندۀ فشار خنثی گردد.

نصب تجهیزات لوله کشی

برخی الزامات در نصب و اتصال سیستم پایپینگ عبارتند از:

• شعاع خم برای لوله کشی و لوله هایی که خم شده اند ، نباید کمتر از مقدار توصیه شده توسط سازنده باشد.
• اتصالات انعطاف پذیر در سیستم لوله کشی باید برای کاربرد های زیر استفاده شود :
• محل اتصال لوله های ورود و خروج مایعات، لولۀ ونت خروجی بخارات و لولۀ بازگشت بخارات به مخازن زیرزمینی
• در محل پایۀ هر نوع لولۀ ونت
• در نقاطی که لوله کشی تغییر جهت می­‌دهد برای کاهش فشار و تنش در آن نقاط می‌­توان از اتصالات انعطاف پذیر استفاده کرد.
• در صورتی که از لوله کشی پلاستیکی تقویت شده با فایبرگلاس (FRP) استفاده می­شود، چنانچه هر دو شرط زیر برقرار باشد لازم نیست از اتصالات انعطاف پذیر استفاده گردد. اول اینکه قطر لوله بالای 100 میلیمتر (4 اینچ) نباشد و دوم این که هنگامی که از اتصال برای تغییر جهت لوله استفاده می­‌شود میزان فاصلۀ تغییر جهت از 1220 میلیمتر (4 فوت) کمتر نباشد.

تست و آزمایش سیستم لوله کشی

تمام لوله ها و سیستم های مهار کننده و اتصالات لوله ها باید قبل از قرار گیری در محل و پوشاندن توسط طوقه ها و استفاده از آن ها مورد آزمایش قرار بگیرند. این آزمایش ها شامل مراحل مختلفی است که در زیر به آن ها اشاره می­‌گردد.

تست مهار ثانویه لوله ها (Secondary Containment Piping)

لوله کشی مهارکننده ثانویه باید دارای فضای بینابینی (حلقوی) باشد که به صورت هیدرواستاتیک یا با فشار هوا با حداقل فشار نسبی 34.5 کیلو پاسکال (5 psi) مورد آزمایش قرار گیرد و یا باید مطابق با لیست یا دستورالعمل های تولید کنندگان آزمایش شود. منبع فشار باید درون سیستم مورد آزمایش بسته شود تا اطمینان حاصل شود که آزمایش بر روی یک سیستم بسته انجام شده است.

تست تعمیر و نگهداری و نشتی (Maintenance and Leak Detection Testing)

در این تست باید نشتی های سیستم مشخص گردد و سیستم لوله کشی که مایعات قابل اشتعال یا قابل احتراق را عبور می­دهد، نباید از نظر پنوماتیک آزمایش شود. در سیستم های پمپاژ از راه دور، هر پمپ باید در قسمت تخلیه، دستگاه ردیابی نشتی را نصب کند تا در صورت عدم استفاده از لوله کشی و دیسپنسرها، آثار وجود نشتی مشخص گردد.

هر وسیله ردیابی نشت باید حداقل هر سال یک بار مطابق با دستورالعمل های سازندگان بررسی و آزمایش شود تا از نصب و عملکرد مناسب آن اطمینان حاصل شود.

لوله کشی ونت (Vent Piping)

الزامات مربوط به لوله کشی سیستم ونت مخازن ذخیرۀ سوخت جهت خروج بخارات در بخش 5.7 استاندارد NFPA 30 قابل مشاهده است و از دیگر نکات مهم در این خصوص عبارتند از:

• لوله های تهویه برای ذخیره مخازن حاوی مایعات قابل اشتعال و احتراق فقط به منظور تخلیۀ بخارها باید در جهت رو به بالا انجام شوند و حداقل 3.6 متر (12 فوت) بالاتر از سطح خاتمه یابند.
• در صورتی که لولۀ ونت از سایه بان یا دیواره ای دیگر بالاتر از مخزن عبور نماید لازم است تا حداقل به میزان 1.5 متر یا 5 فوت از سطح سایه بان بالاتر رود.

فصل ششم : سیستم توزیع سوخت

این فصل در واقع الزامات و خصوصیات تجهیزات و لوازم سیستم توزیع سوخت در جایگاه ها و مراکزی که سوخت را به وسایل نقلیه و مصرف کنندگان می­‌رسانند، بیان می­‌کند. برخی از این الزامات که شامل موارد کلی و جزئی در سیستم توزیع سوخت هستند، در زیر آورده شده است:

سکوها و دیسپنسرها

• محل قرار گیری دیسپنسرها و وسایل توزیع سوخت باید به صورت زیر باشد:
• فاصلۀ 10 فوت یا بیشتر از خطوط املاک دیگر
• فاصلۀ 10 فوت یا بیشتر از ساختمان ها به غیر از سایبان ها و ساختمان هایی که سطوح دیواره خارجی قابل احتراق دارند یا ساختمان هایی که دارای سطح دیواری خارجی قابل احتراق نیستند اما نمی‌­توانند بیش از یک ساعت برابر آتش مقاومت کنند.
• جایگاه باید به گونه ای باشد که وسیلۀ نقلیه ای که می­خواهد در آن سوخت گیری کند به طور کامل داخل محدودۀ جایگاه قرار بگیرد.
• زمانی که شیلنگ دیسپنسر کاملاً کشیده می­‌شود، نازل نباید به فاصلۀ کمتر از 1.5 متر (5 فوت) از حد خروجی جایگاه برسد.
• سوخت نباید با فشار در ظروف و بشکه ها ریخته شوند که ممکن است سبب پاشش آن به محیط شود.
• مایعات قابل اشتعال و احتراق موجود در مخازن ذخیره ثابت، با استفاده از پمپ های ثابت و فیکس شده  از مخازن منتقل می شوند تا امکان کنترل جریان و جلوگیری از نشت یا تخلیه تصادفی، وجود داشته باشد.
• تغییر ساختار و بهبود عملکرد دیسپنسر ها منوط به انجام آزمایش های متعدد و کسب اجازه از مراجع و سازمان های ذی صلاح است.
• عملکرد پمپ ها باید به گونه ای باشد که هنگام برداشتن نازل از جای خود شروع به کار کنند و این امر توسط تجهیزات کنترلی، کنترل گردد. همچنین این سیستم کنترل باید به گونه ای باشد که زمانی که تمام نازل ها در جای خود قرار می­گیرند، پمپ ها خاموش شوند.
• دیسپنسرها باید روی سکوهای بتنی سوار شوند تا از برخورد وسایل نقلیه با آن­ها و ایجاد صدمات محافظت گردند. همچنین باید سعی شود تا دیسپنسرها و سکوهای سوختگیری در زمین شیب دار نصب نشوند.
• دیسپنسرهای مخصوص پر کردن تانکرهای سوخت در صورت وجود در جایگاه، لازم است تا 6 متر (20 فوت) از دیسپنسرهای توزیع سوخت وسایل نقلیه فاصله داشته باشند.
• زمانی که لازم است دیسپنسر مورد تعمیرات قرار گیرد و انجام این تعمیرات می­‌تواند ریسک ایمنی به دنبال داشته باشد، لازم است تا نکات زیر قبل از انجام تعمیرات رعایت گردد:
• فقط افراد متخصص و آگاه در انجام تعمیر و نگهداری مورد نیاز، باید کار را انجام دهند.
• تمام جریان برق موجود در دستگاه هایی از قبیل دیسپنسرها، پمپ ها و تجهیزات کنترلی باید از مدار اصلی قطع شوند.
• در صورت نصب شیر اضطراری قطع کن در دیسپنسرها، لازم است تا این شیر بسته شود.
• هنگام تعمیر از تردد وسایل نقلیه و افراد غیر مجاز در فاصلۀ کمتر از 6 متری دیسپنسرها جلوگیری شود.
• الگوهای ترافیک و حرکت وسایل نقلیه موتوری در تأسیسات توزیع سوخت (جایگاه سوخت) باید به گونه ای طراحی شود که مانع از حرکت وسایل نقلیه ای شود که نمی­توانند وارد محل عبور و قرار گیری ماشین ها هنگام سوخت گیری شوند.
• قبل از ورودی لولۀ سوخت به دیسپنسر لازم است یک شیر قطع کن اضطراری (Breakaway Valve) نصب شود تا در صورت اعمال ضربه به دیسپنسر یا بالا رفتن حرارت به علت آتش سوزی، این شیر به طور خودکار جریان سوخت را به سمت دیسپنسر قطع کند. این شیر باید مطابق با دستورالعمل های سازندگان در محل نصب شود.
• ویژگی بسته شدن خودکار شیر قطع کن اضطراری باید در زمان نصب و حداقل یک بار در هر سال پس از آن با قطع دستی اتصال آزمایش شود. سوابق این آزمایشات باید در محل نگهداری شود یا توسط مرجع دارای صلاحیت قضایی ظرف 24 ساعت پس از درخواست کلامی یا کتبی در دسترس برای بازرسی قرار گیرد.

پمپ های شناور

این قسمت از فصل ششم کد استاندارد NFPA 30A اشاره به سیستم های توزیع سوختی دارد که فرایند انتقال سوخت از مخزن به دیسپنسرها توسط پمپ یا پمپ هایی صورت می­‌گیرد که درون خود دیسپنسرها نیستند و به عبارتی همان پمپ های شناور موجود در مخازن ذخیرۀ سوخت هستند که از مخزن سوخت را مکش کرده و به دیسپنسرها می‌­فرستند. الزامات مربوط به پمپ های شناور موجود در این استاندارد عبارتند از :

• پمپ ها باید به گونه ای در سیستم طراحی و استفاده شوند که فشار هیچ نقطه ای از سیستم از فشار کاری مجاز آن بیشتر نشود.
• هر پمپ شناور باید دارای یک وسیله ردیابی نشت در سمت تخلیه باشد که در صورت نشت لوله و یا یک دیسپنسر، با ایجاد علامت صوتی یا نور قابل مشاهده، نشتی را اطلاع دهد. هر دستگاه تشخیص نشت باید حداقل هر سال یک بار مطابق با مشخصات سازندگان بررسی و آزمایش شود تا از نصب و عملکرد مناسب آن اطمینان حاصل شود.
• نحوۀ قرار گیری پمپ باید به نحوی باشد که روی آن فشاری وارد نشود و از صدمات و آسیب ها در امان باشد.
• دریچۀ مخزن که پمپ شناور روی آن نصب می­شود، نباید بزرگتر از حد لازم برای بازرسی و نگهداری بوده و باید دارای یک پوشش مناسب باشد.

شیلنگ سوخت

شیلنگ سوخت وسیله ای است که از دیسپنسر خارج شده و در انتهای آن نازل قرار دارد. شیلنگ سوخت انعطاف پذیر است و سوخت را از دیسپنسر به خودرو انتقال می­دهد. الزامات مربوط به شیلنگ سوخت عبارتند از:

• طول شیلنگ در جایگاه های سوخت نباید از 5.5 متر (18 فوت) تجاوز کند. در سیستم های توزیع سوخت وسایل دریایی که لازم است طول شیلنگ از 5.5 متر بیشتر باشد، باید شیلنگ در برابر آسیب های مختلف محافظت شود.
• شیر اضطراری قطع کن (Breakaway) باید در هردو طرف شیلنگ سوخت خروجی از دیسپنسر نصب شود، تا درصورتی که یکی از آن­ها در زمان حادثه عمل نکرد دیگری به وظیفۀ خود عمل کند.

نازل سوخت

نازل در واقع آخرین قسمت از تجیزات انتقال دهندۀ سوخت در جایگاه است که سوخت خارج شده از دیسپنسر را پس از عبور از شیلنگ، به باک خودرو منتقل می‌کند. الزامات مربوط به نازل های سوخت در کد استاندارد NFPA 30A عبارتند از:

• اتصال شیلنگ و نازل باید محکم باشد و طبق بخش 19A کد استاندارد UL 842 انجام گردد.
• در محل خروج شیلنگ از دیسپنسر باید یک شیر قطع کن در نظر گرفته شود تا چنانچه شیر نازل خراب شد و نتوانست جریان را متوقف کند، آن شیر بسته شود و جریان سوخت به بیرون نریزد. همچنین زمانی که عمر نازل پایان یافته و بخواهد تعویض شود، با بستن این شیر مورد نظر عملیات تعویض نازل سوخت به سهولت انجام می­‌گردد.
• نازل های سوخت باید دارای قطع کن اتوماتیک باشند تا در زمان سوختگیری، هنگام پر شدن باک خودرو، نازل به طور اتوماتیک جریان را متوقف کند.

تجهیزات قطع کن اضطراری الکتریکی (Emergency Electrical Disconnects)

سیستم های توزیع سوخت باید با یک یا چند دستگاه خاموش کننده اضطراری الکتریکی کاملاً مشخص کنترل شوند. این تجهیزات کنترلی باید در مکان های مناسب نصب و استفاده شوند و فاصلۀ آن­ها با دیسپنسرها نباید کمتر از 6 متر (20 فوت) و یا بیشتر از 30 متر (100 فوت) باشد.

این تجهیزات کنترلی باید در زمان اضطراری جریان برق کلیۀ دیسپنسرها، پمپ ها، تجهیزات و لوازم جانبی برقی، کنترلی و مدار های سیگنالی را قطع کنند. پس از حل مشکل برای وصل کردن مجدد جریان، اوپراتور باید به صورت دستی این کار را انجام دهد و نحوۀ تنظیم مجدد آن باید از مراجع ذی صلاح برگرفته شود.

همچنین جهت اطمینان از عملکرد صحیح سیستم می­توان از چند تجهیز کنترلی جداگانه در سیستم استفاده کرد تا در مواقع اضطراری در صورت عدم عملکرد یکی از تجهیزات قطع کن، دیگر تجهیزات وظیفۀ مرتبط با آن را انجام دهند.

قطع کن ها باید علاوه بر عملکرد اتوماتیک، قابلیت عملکرد دستی را هم داشته باشند تا در صورت لزوم و مثلاً در موقع تعمیرات، اوپراتور بتواند به صورت دستی جریان برق تجهیزات را قطع کند.

NFPA 30A، الزامات ساختمانی، الکتریکی و عملیاتی جایگاه سوخت

در ادامۀ این مطلب فصل های بعدی کد استاندارد NFPA 30A شامل فصل های 7 و 8 و 9 در خصوص الزامات مرتبط با ساختار و ساختمان جایگاه سوخت، الزامات الکتریکی و اقدامات لازم در جایگاه سوخت آورده شده است.

فصل هفتم : الزامات ساختمانی جایگاه سوخت

این فصل از کد استاندارد NFPA 30A در رابطه با الزامات ساخت و ساز ساختمان ها و تأسیسات ساختمانی جایگاه ها و مراکز توزیع سوخت است. نکات و الزامات این قسمت عبارتند از:

• تقسیم بندی قسمت های مختلف یک مرکز توزیع سوخت موتور که در داخل یک ساختمان یا سازه قرار دارد، باید با در نظر گرفتن اصول ایمنی و حفاظت و مطابق با کد استاندارد NFPA 101 باشد.
• تعداد سکوها و دیسپنسرهای موجود در مرکز توزیع سوخت باید به نحوی باشد که نیازهای موجود در منطقه را برطرف کند و این امر در کد استاندارد NFPA 101 توضیح داده شده است.
• در جایگاه های سوخت لازم است تا تدابیری برای جلوگیری از نفوذ سوخت به درون ساختمان ها و محوطه های مجاور در صورت جاری شدن سوخت در نظر گرفته شود. این تدابیر و مقررات می­‌تواند شامل زه کشی معابر جایگاه و یا درب های بالاروندۀ آب بند باشد.
• در صورت لزوم ، یک سیستم اطفاء حریق خودکار مطابق با استاندارد مناسب NFPA و دستورالعمل های تولید کنندگان نصب و راه اندازی شود.
• سکوهای توزیع سوخت باید از سایر قسمتهای ساختمان توسط دیوارها، پارتیشنها، کف ها و مجامع سقفی طبقه که دارای قابلیت مقاومت در برابر آتش حداقل 2 ساعتی هستند، جدا شوند.
• مواد و مصالح استفاده شده در داخل ساختمان جایگاه سوخت باید از مواد غیر قابل احتراق باشد و یا اینکه از مواد ایمن مطابق با کد استاندارد NFPA 220 استفاده شود.
• در و پنجره های ساختمان جایگاه باید از جنس مصالح ضد حریق باشند و بتوانند حداقل 1.5 ساعت در برابر آتش مقاومت کنند. در ها باید به طور معمول بسته باشند. در صورتی که لازم باشد در ها باز باشند می‌­توانند به سیستم هایی مجهز شوند که در مواقع خطر و ایجاد حریق بسته شده و درهای خروج اضطراری گشوده شوند. استاندارد مربوط به درب ها در کد NFPA 80 موجود است.
• دیسپنسرها باید به نحوی قرار گیرند که هیچ دیسپنسری دارای فاصلۀ بیش از 15 متر از ساختمان یا ورودی جایگاه نباشد.
• در هر سکوی توزیع سوخت نباید بیش از 4 وسیلۀ نقلیه به طور همزمان سوخت گیری کنند.
• سیستم اگزوز مکانیکی یا تهویه که در قسمت توزیع سوخت استفاده می­شود، باید دارای شرایط زیر باشد:

1. این سیستم باید با سیستم دیسپنسرها به هم وصل شوند تا جریان هوا قبل و در حین کار وسایل توزیع سوخت ایجاد شود. خرابی و عدم برقراری  جریان هوا باید سیستم توزیع سوخت را بطور خودکار خاموش کند.
2. سیستم اگزوز باید به گونه‌ای طراحی شود که حرکت هوا را در تمام قسمتهای کف ناحیه توزیع سوخت تأمین کند و از جریان یافتن بخارات قابل اشتعال در خارج از ناحیه توزیع و دیسپنسرها جلوگیری کند.
3. مجرای ورودی اگزوز نباید کمتر از 76 میلی متر (3 اینچ) یا بیش از 305 میلی متر (12 اینچ) باشند. مجاری اگزوز نباید در کف  قرار داشته باشند و جریان آن­ها به کف ناحیه حمل و نقل نفوذ کند. جریان ورودی به مجاری اگزوز باید به مکانی امن در خارج از ساختمان تخلیه شود.
4. سیستم اگزوز باید براساس ناحیه توزیع سوخت ، تهویه را با سرعت حداقل 0.3 m³/min/m² از سطح کف فراهم کند.
5. سیستم تهویۀ دیسپنسرها باید الزامات موجود در کد استاندارد NFPA 91 را رعایت کند.

• کف محلی که دیسپنسرها نصب می­‌شوند باید کاملاً نفوذ ناپذیر و ناتراوا باشد. بنابراین در صورتی که به هر دلیلی در محل سکوها سوخت به زمین ریخته و جاری شد، این سوخت باید در مجاری و زه کشی و کانال های تدارک دیده شده هدایت شود و پس از جمع آوری در محل مخصوص ریخته شود.
• در صورتی که سیستم زه کشی و کانال های مورد نظر در جایگاه بخواهند به مجاری فاضلاب شهری ریخته شوند، لازم است تا قبل از ورود به فاضلاب توسط تجهیزات تصفیه پساب نفتی یا دیواره های جدا کننده، سوخت و آب از هم جدا شوند و سپس پساب باقی مانده وارد مجرای فاضلاب گردد.

تجهیزات گرمایش، ونت و تهویه مطبوع جایگاه ها

• سیستمهای گرمایشی، تهویه مطبوع، و سیستمهای ونت و خروج دود که در جایگاه سوخت در داخل ساختمان کار می کنند، نباید با سیستم های مربوط به سکوها و دیسپنسرها بهم متصل شوند و لازم است هرکدام به طور جداگانه فعالیت کنند. این سیستم ها باید مطابق با NFPA 90A نصب شوند.
• سیستم های گرمایش و تهویۀ ترکیبی نباید مجدداً هوای خروجی را مورد استفاده قرار دهند.
• دهانه های خروجی هوا باید به گونه ای واقع شوند که در هیچ یک از قسمت ها تجمع بخارات رخ ندهد.
• وسایل تولید گرما مانند بخاری ها و اجاق ها نباید در نزدیکی سکوهای دیسپنسرها واقع شوند.
• در اتاق های ساختمان که امکان ورود و پاشش سوخت وجود ندارد، هیچ منعی برای قرار گرفتن وسایل گرمایشی وجود ندارد.
• شکاف های موجود در دیواره های ساختمان که به منظور عبور لوله ها و سیم کشی و… ایجاد شده اند باید به وسیلۀ مواد نسوز و ضد حریق کاملاً بسته شوند.
• اصولاً از فضای داخل ساختمان جایگاه نباید به منظور ذخیرۀ مواد سوختی استفاده کرد.
• در جایگاه های CNG و LPG و تعمیرگاه های مربوط به این تجهیزات، وجود وسایل گرمایشی و تجهیزاتی که دمای سطح آن­ها از 399 درجه سانتی گراد بالاتر رود، مجاز نیست.
• وسایل تولید گرما باید مطابق با الزامات NFPA 90A ، NFPA 31 ، NFPA 54 ، NFPA 211 و NFPA 82 نصب شوند.

فصل هشتم : تجهیزات الکتریکی

این فصل در مورد نصب سیم کشی برق و تجهیزات  الکتریکی در جایگاه ها و اماکن ذخیره و عرضۀ سوخت، است. الزامات و توصیه های مربوط به این بخش عبارتند از:

• نصب و راه اندازی سیم کشی و تجهیزات الکتریکی باید طبق دستورالعمل های کد استاندارد NFPA 70 انجام شود.
• تجهیزات الکتریکی موجود در جایگاه سوخت باید از استانداردهای ضد انفجار برخوردار باشند.
• دیسپنسر سوخت به علت دارا بودن جریان برق و تجهیزات الکتریکی باید 46 سانتی متر از لبۀ سکو و سطح زمین فاصله داشته باشد.
• سیم کشی ها و تجهیزات الکتریکی مرتبط با شیلنگ سوخت و نازل باید باید توسط بازرسین ذی صلاح مشاهده و تأیید شوند.
• درصورتی که موادی از قبیل متانول و الکل ها در جایگاه نگه داری شوند، لازم است تا اقدامات ایمنی بیشتری صورت گیرد.
• اقدامات لازم و الزامات در خصوص سیستم های قطع کن اضطراری الکتریکی در فصل ششم همین استاندارد توضیح داده شد و شما می‌­توانید با مراجعه به مقالۀ NFPA 30A، لوله کشی و اجزاء سیستم توزیع سوخت آن­ها را مشاهده کنید.

فصل نهم : الزامات و اقدامات عملیاتی

این فصل در خصوص الزامات مربوط به بهره برداری و استفاده از تأسیسات و تجهیزات توزیع سوخت در جایگاه ها می­باشد که عبارتند از:

• مقدار دقیق موجودی روزانۀ مخازن باید با حاصل تفریق مقادیر سوخت ورودی به جایگاه و مقدار سوخت فروخته شده مقایسه گردد و در صورتی که این مقادیر باهم متناسب نبود، امکان وجود نشتی در سیستم لوله کشی یا مخزن وجود دارد که باید توسط افراد متخصص بررسی شود.
• عملیات تحویل سوخت از تانکر حمل سوخت به مخازن جایگاه باید مطابق با الزامات کد استاندارد NFPA 385 انجام شود.
• در صورتی که در جایگاه از مخزن روزمینی استفاده شود، تانکر حمل سوخت در زمان تخلیه باید حداقل 7.6 متر از مخزن جایگاه فاصله داشته باشد.
• هنگام تحویل سوخت، تانکر باید کاملاً داخل محدودۀ جایگاه قرار بگیرد.
• پر کردن مخزن تا زمانی که اپراتور تحویل مشخص و تأیید نکند که تانکر تحویل سوخت از ظرفیت کافی و اعلام شده برخوردار است، آغاز نمی‌­شود.
• مخازن باید از طریق لوله ها، شیلنگ ها و کوپلینگ هایی به تانکر حمل سوخت متصل شوند که هیچ گونه نشتی و ریزش سوختی در جایگاه رخ ندهد. همچنین اتصالات باید از صدمات و آسیب های فیزیکی محافظت شوند.
• سوخت نباید درون ظروف قابل حمل پخش شود مگر اینکه ظرف از فلز ساخته شده باشد یا توسط مرجع ذی صلاح تأیید شده باشد. همچنین باید درب آن کاملاً بسته و محکم شود تا هیچ گونه سوختی به بیرون ریخته نشود. ریختن سوخت داخل ظروف باید به گونه ای باشد که نازل شیلنگ در حین انجام عملیات، بصورت دستی نگه داشته شود.
• فروش سوخت نباید داخل ظروف به مشتری صورت گیرد مگر این که مشخصات و نوع سوخت به همراه تأییدات لازم کاملاً روی ظرف مارک شده و درج شود.

کنترل حریق

از آن­جایی که جایگاه سوخت یک محیط مستعد انفجار و حریق است، لازم است تا اقدامات ایمنی ای در راستای پیشگیری و کنترل حریق در جایگاه ها انجام شود که برخی از این اقدامات و الزامات عبارتند از :

• استعمال دخانیات و استفاده از کبریت و فندک در فاصلۀ کمتر از 6 متری تجهیزات توزیع سوخت و دیسپنسرها نباید صورت بگیرد.
• موتور خودروی مورد سوخت گیری و دیگر موتورها و ژنراتورهای موجود در جایگاه به غیر از موارد ضروری باید در حین فرایند سوختگیری خودروها خاموش باشند.
• نصب، بازرسی و نگه داری از تجهیزات اطفاء حریق جایگاه های سوخت باید طبق الزامات موجود در کد استاندارد NFPA 10 انجام شود.
• در صورت لزوم می­توان از سیستم های اطفاء حریق خودکار در جایگاه های سوخت مطابق با الزامات سازندگان آن ها استفاده کرد.
• استفاده از تلفن همراه حین سوخت گیری مجاز نیست.

علائم هشدار دهنده باید به طور واضح و آشکار در محل سکوهای توزیع سوخت نصب و نوشته شوند. این هشدارها شامل موارد زیر است:

1. توزیع بنزین در ظروف غیرمجاز، غیرقانونی و خطرناک است.
2. سیگار کشیدن ممنوع
3. خودرو را خاموش کنید.
4. ظروف حاوی سوخت را داخل خودرو و روی سقف آن خود قرار ندهید.
5. ظرف را قبل از پر کردن روی زمین بگذارید.
6. با لمس یک سطح فلزی به دور از نازل ، الکتریسیته ساکن خود را قبل از انجام فرایند سوخت گیری تخلیه کنید.
7. اگر آتش سوزی شروع شد، نازل را از خودرو جدا نکنید و فوراً  به عقب بروید.
8. افراد زیر سن قانونی مجاز به انجام فرآیند سوخت گیری نیستند.
9. استفاده از تلفن همراه حین سوخت گیری مجاز نیست.

مدیریت پساب ها و اقدامات کلی جایگاه

• زه کشی و مجاری عبور پساب های مایع در جایگاه سوخت باید به گونه ای باشد که از ریختن مایعات روی زمین جلوگیری شود. پساب ها پس از جمع آوری در محل و ظروف مناسب و جدا کردن پساب های نفتی و روغنی از آب وارد فاضلاب می‌­شوند.
• تله های جدا کننده روغن باید در فواصل مناسب و به صورت مکرر استفاده شوند تا از ورود پساب های روغنی به فاضلاب کاملاً جلوگیری شود.
• قسمت سکوهای توزیع سوخت جایگاه باید عاری از موارد غیر ضروری مانند پوشش گیاهی، موانع، زباله ها و… باشد که هر کدام به نحوی سبب اخلال در فرآیند سوختگیری می­‌شوند.
• هر کدام از دیسپنسرها باید یک اوپراتور داشته باشد که عملیات فروش سوخت به مشتریان را انجام دهد.
• سرپرست جایگاه باید از لحاظ جسمی و روانی مورد تأیید ارگان های ذی صلاح باشد.
• هشدارها و دستورالعمل هایی که برای سوخت گیری ضروری است باید در محلی نصب گردد که افراد در حین سوخت گیری بتوانند کاملاً آن­ها را رویت کنند.
• در صورت بروز آتش در جایگاه سوخت باید علاوه بر اقدامات اولیه در جایگاه، با آتش نشانی تماس گرفته شود.

سوخت گیری وسایل نقلیه از مخازن خارج از جایگاه های سوخت

توزیع سوخت در فضای باز از یک مخزن به یک وسیله نقلیه موتوری که در مراکز تجاری ، صنعتی ، دولتی یا تولیدی واقع شده و برای سوخت رسانی به وسایل نقلیه مورد استفاده در ارتباط با مشاغل خود در نظر گرفته شده است فقط درصورتی مجاز است که الزامات زیر در آن جا رعایت شود :

• بازرسی از محل و عملیات سوخت گیری انجام شود و عملیات نباید انجام شود مگر اینکه توسط مرجع ذی صلاح تصویب شود.
• مخزن مورد نظر باید الزامات NFPA 385 را رعایت کند.
• طول شیلنگ توزیع سوخت نباید از 15 متر (50 فوت) فراتر رود.
• نازل مورد استفاده برای سوخت گیری باید از نوع قطع کن اتوماتیک باشد.
• سوخت گیری شبانه فقط در مواردی انجام می­شود که وجود نور کافی در محل، توسط مراجع ذی صلاح تأیید شود.
• مخزن سوخت باید دارای چراغ فلاشر باشد و در حین عملیات سوخت رسانی چراغ های آن روشن و خاموش شوند.
• برای جلوگیری از سرریز سوخت در صورت افزایش دما ، باید فضای انبساط کافی در هر مخزن سوخت در نظر گرفته شود.

NFPA 30A، سیستم بازیافت بخارات و جایگاه های چند منظورۀ CNG، LNG و LPG

در ادامۀ این مطلب فصل های بعدی کد استاندارد NFPA 30A شامل فصل های 10 و 12 در خصوص الزامات مرتبط با سیستم و تجهیزات بازیافت بخارات و توزیع سوخت های CNG، LNG و LPG آورده شده است.

فصل دهم : سیستم بازیافت بخارات جایگاه سوخت

از آن­جایی که بنزین یک سوخت فرار است و به دلیل فشار بخار بالا تمایل زیادی به تبخیر دارد، در سیستم توزیع سوخت جایگاه قسمتی از بنزین مایع به بخار تبدیل می­شود. وظیفۀ سیستم بازیافت بخارات در حقیقت جمع آوری بخارات ایجاد شده و تبدیل مجدد آن­ها به بنزین مایع است.

اجزای سیستم فرایند بازیافت بخارات در جایگاه سوخت عبارتند از : شیرها، شیلنگ نازل، دمنده ها، پمپ های خلأ، گیرنده های آتش یا سیستم های جلوگیری از انتشار شعله، تجهیزات کنترلی و … الزامات مربوط به سیستم بازیافت بخارات عبارتند از :

• تنها دستگاه های مجاز برچسب خورده توسط مراجع ذی صلاح، اجازۀ کار در سیستم بازیافت بخارات جایگاه سوخت را دارند.
• در مسیر برگشت بخارات از هر دیسپنسر، لازم است تمهیداتی اندیشیده شود تا زمانی که نازل های سوخت در حالت عادی و خارج از حالت سوخت رسانی قرار دارند، از تخلیۀ بخارات جلوگیری شود.
• سیستم های بازیافت بخارات که دارای دمنده هستند، فقط باید در صورتی استفاده شوند که درون تمام تجهیزات سیستم از جمله لوله کشی بخارات، مخزن سوخت و کلیۀ سیستم بازیافت بخارات، از سیستم ایمنی جلوگیری از انتشار شعله استفاده شده باشد.
• چنانچه یکی از تجهیزات سیستم، تحت شرایط عملیاتی خود دارای مخلوط بخار و هوای قابل اشتعال باشد و نتواند جلوی ایجاد احتراق این مخلوط را بگیرد، باید طوری طراحی شود که در برابر انفجار داخلی و بدون خراب شدن در خارج مقاومت کند.
• تجهیزات بازیافت بخارات باید خارج از محدودۀ سکو های توزیع سوخت باشند و علاوه بر این باید دارای موقعیت و شرایط زیر باشند :

1. حداقل 3 متر (10 فوت) از خطوط املاک مجاور فاصله داشته باشند.
2. حداقل 6 متر از هر دیسپنسر در جایگاه فاصله داشته باشند.

• در صورت عدم دستیابی به فاصله مورد نیاز از خطوط املاک مجاور، باید تدابیری برای محافظت از تجهیزات پردازش بخار در برابر آتش سوزی فراهم می شود. تدابیر قابل قبول برای این منظور شامل موارد زیر است :

1. محفظه های مقاوم از جنس مواد غیر قابل احتراق و اشتعال، در فاصلۀ حداقل 455 میلیمتر (18 اینچ) از بالای تأسیسات بازیافت بخارات قرار گیرند.
2. تجهیزات بازیافت بخارات در زیر زمین نصب شوند.
3. به وسیلۀ یک سیستم آب پاش مورد تأیید، محافظت شوند.

• در صورت استفاده از محفظه های محافظ و فضاهای زیرین برای تجهیزات بازیافت بخارات، برای جلوگیری از پخش شدن و احتراق بخارات باید از یک سری وسایل برای تهویۀ محفظه استفاده کرد. باید توجه داشت که در هیچ حالتی حتی اگر تجهیزات با روش های مذکور هم محافظت شوند نباید فاصلۀ کمتر از 1.5 متر از املاک مجاور، ساختمان ها و راه های عبور و مرور داشته باشند.
• تجهیزات بازیافت بخارات باید به وسیلۀ گارد، فنس و وسایل محافظ دیگر در برابر آسیب ها و صدمات فیزیکی محافظت شوند.
• تجهیزات و لوازم برقی سیستم بازیافت بخارات (Vapor Recovery) باید مطابق با دستورالعمل های فصل 8 همین کد استاندارد نصب و استفاده شوند.
• لوله های هواکش در سیستم های پردازش بخار به منظور پراکندگی بخارات باید در یک جهت رو به بالا تخلیه شوند و حداقل 3.6 متر (12 فوت) بالاتر از سطح خاتمه یابند. محل خروجی ها باید به گونه ای تنظیم و مستقر شوند که بخارات قابل اشتعال جمع و متمرکز نشود یا به مکان خطرناک و قابل احتراق نروند و وارد ساختمان جایگاه و ساختمان های مجاور نشوند.

** فصل 11 کد استاندارد NFPA 30A به بررسی الزامات مرتبط با سیستم های توزیع سوخت وسایل دریایی در سواحل، اسکله ها و سکوهای شناور دریایی می­پردازد که در این مقاله از ذکر آن­ها خودداری شده است.